Dlaczego?
Dlaczego w tym
świecie jest tyle zazdrości? Wykorzystywania drugiego człowieka do własnych
celów? Dlaczego wciąż i wciąż brniemy w rzeczy, które zaczynają nas przerastać
i właśnie wtedy, wpadamy w panikę i miotamy się, bo nie wiemy co robić dalej i
jak? Coraz bardziej nie rozumiem tego świata. Coraz trudniej jest mi patrzeć na
wszystko, co dzieje się wokół mnie i nie odczuwać bólu… Bólu, bo bliskie mojemu
sercu osoby cierpią, bo osoby, zmieniają się i patrzą na wszystko przez pryzmat
kasy… Bólu, bo nigdy nie umiałam przejść obojętnie nad krzywdą ludzką… zawsze
bolała mnie obmowa innych…. Zawsze bolało mnie, kiedy przez złośliwe plotki
cierpieli niewinni… zawsze bolało mnie to, że ludzie sami komplikują sobie
życie, a później mają pretensje do całego świata a w „najlepszym” przypadku do
Pana Boga… a przecież jesteśmy myślącymi osobami. Przynajmniej za takowych się
uważamy. Nigdy nie pasowałam do tego świata. Zawsze było coś dla mnie ważniejszego.
Zawsze Ktoś inny był dla mnie ważniejszy. Być może, właśnie dlatego, jestem
tym, kim jestem. Być może, dlatego czuję się przechodniem na tej ziemi. Być
może dlatego, nie potrafię patrzeć na krzywdę ludzką i nie potrafię nie reagować.
Być może do końca moich dni będę tą, która jest po prostu inna…i to nie ze względu
na niepełnosprawność….
Wiecie, co? Tak
naprawdę wcale mi to nie przeszkadza, że myślę, czuję, żyję inaczej niż
wszyscy. Nawet jeśli czasami boli… Nawet jeśli czasami mi samej jest ciężko. Nie
ważne, ale wiem, że to właśnie co mnie odróżnia od innych jest moja wiara w
Boga. Jest to, że od zawsze czułam Jego obecność w moim życiu. Wszystkie
sytuacje, których doświadczałam, te złe i dobre zawsze wychodziły mi na dobre.
Wszystkie osoby, które spotkałam w życiu, wiem, że były dla mnie darem od Pana
Boga. Jak to się mówi: jedni byli dla mnie lekcją, inni pokazywali mi, jaka mam
nie być, bo ich zachowanie i sposób myślenia mi nie odpowiadał, jeszcze inni
byli w moim życiu tylko na chwilę… jednak każda z nich pozostawiła swój ślad w
moim życiu.
Nie mogę
powiedzieć, że cierpiałam z powodu choroby…jako nastolatka – NIGDY, potwierdzą
to moi znajomi. Jako dorosła – nauczyłam się nie reagować lub reagować na złe lub
głupie odzywki w moim kierunku. Fizycznie, z powodu niepełnosprawności nie
cierpiałam. Do zeszłego roku, kiedy przeszłam zawał i cały organizm się
zbuntował. Rok czasu tzw. rekonwalescencji, ale rok pełen wojny z samą sobą i
też rok niezwykle bogaty w doświadczenia. Wielu życzliwych ludzi wokół mnie…wiele
modlitw w mojej intencji… o wielu ludziach dowiedziałam się tego, kim naprawdę
są i już mnie ani nie zaskoczą, ani nie zgorszą…, bo tacy są. Ot, co.
Jednak to, co
jest w tym wszystkim najważniejsze dla mnie to fakt, że jak nigdy wcześniej, w
ciągu minionego roku odczułam obecność Boga w moim życiu, w życiu moich
bliskich – rodziny, przyjaciół, znajomych. Każdy człowiek był i jest dla mnie
darem od Pana Boga i czy mi się on podoba czy nie, czy lubię go czy nie – mało istotne.
Jest darem od samego Boga. Od kilku lat uważam, że ludzie są nam dani i zadani.
Dani, aby nas wesprzeć. Zadani, abyśmy my ich wsparli swoim słowem, nasza
modlitwą czy obecnością.
Miniony rok
ukazał mi na nowo, że Bóg naprawdę kocha nas bez względu na to, kim jesteśmy i
jacy jesteśmy. Po prostu. Jest naszym Tatą, który nawet jak nabroimy to czeka
na nas i chce nas przytulić do Swego Serca. Nie bójcie się tego…Nie bójcie się
zapłakać przed Nim, powiedzieć co Wam leży na serduchu… uwierzcie mi, że Bóg
naprawdę słucha…i wysłuchuje.
Może nigdy nie
otrzymam odpowiedzi na moje pytania: dlaczego i może już do końca moich dni,
będę odczuwała ból, jeśli będę widziała krzywdę ludzką itd. Jednak wiem, że mam
coś, co pomaga mi właśnie przetrwać te pytania i ten ból. To moja wiara i
pewność w to, że tuż obok mnie jest sam Bóg, który, kiedy tylko zobaczy, że coś
jest ponad moje siły bierze to na Siebie, by mnie odciążyć. Przecież On nie
daje niczego, czego nie moglibyśmy unieść…czegoś ponad nasze ludzkie siły….
Wiecie…? Naprawdę
dziękuję Bogu, że urodziłam się właśnie taka, bo dzięki temu właśnie jestem
taka jaka jestem. Nawet jeśli zdarzają się momenty, kiedy to ja padam…i stawiam
pytanie: dlaczego…Pan Bóg daje mi osobę, przyjaciela, z którym można
porozmawiać… Właśnie taki jest nasz Pan. On wie, że czasami trudno nam rozmawiać
z Nim…. Właśnie wtedy przysyła nam swojego posłańca, który swoją postawą,
zachowaniem i rozmową pokazuje nam, że Bóg jest tuż obok i nigdy nie opuszcza
swojego Kochanego Dziecka.
Dlatego jeśli
zastanawiacie się czy warto upaść na kolana przed Panem i zaprosić Go do
swojego życia, to zachęcam Was – zróbcie to. Nie czekajcie. A tak naprawdę
zobaczycie, jakie cuda zaczną się dziać w Waszym życiu… bo jak mówi św. Paweł: „Wszystko
mogę w tym, który mnie umacnia”.
Komentarze
Prześlij komentarz